“Een kippenvelmoment”: parcoursbouwer Seppe Verlee over zijn eerste nationale wedstrijd

Bij zijn eerste nationale wedstrijd als parcoursbouwer in GENK liet Seppe Verlee meteen een sterke indruk na. Zijn parcours viel op door de vloeiendheid, veiligheid en logische opbouw — en leverde hem lovende reacties op van menners en organisatie. De jonge parcoursbouwer vertelt hoe hij zich voorbereidde, waar hij op lette en wat hij meeneemt naar de toekomst.

Van passie naar parcoursbouw

“Ik heb altijd al interesse gehad in hoe interessante parcours opgebouwd waren,” vertelt Seppe. Wat begon als nieuwsgierigheid groeide uit tot een echte passie. Hij besloot daarom de opleiding tot parcoursbouwer te volgen en liep stage bij Wilfried Blockx en Johan Jacobs. “Daar heb ik veel geleerd over hoe je een parcours niet alleen technisch goed, maar ook aantrekkelijk en logisch maakt.”

Een maand voorbereiding en veel denkwerk

Voor zijn eerste nationale opdracht begon Seppe ruim op tijd aan de voorbereiding. “Ik ben op voorhand gaan kijken hoe de terreinen lagen en wat er mogelijk was,” legt hij uit. “Daarna maakte ik schetsen op papier en vervolgens een digitale tekening die als basis diende voor het uiteindelijke parcours.”
In totaal werkte hij ongeveer één maand aan het ontwerp en de uitwerking.

Vloeiend, veilig en logisch

Vanaf het begin stond voor Seppe één ding vast: het parcours moest vloeiend rijden. “Ik wilde vermijden dat menners haakse bochten moesten nemen. Alle hindernissen heb ik ook gebouwd op de maximale toegestane afstanden, zodat ik genoeg ruimte had om mooie, natuurlijke lijnen te creëren."

Ook veiligheid kreeg veel aandacht. “Door dubbele poorten te voorzien, kon ik rekening houden met het niveau van de menners en de grootte van hun paarden of spannen. En ik lette goed op de ligging van de hindernissen: geen te technische stukken op hellingen, en in hindernis 1 koos ik voor grote voltes omdat de ondergrond daar los lag en er kans was op slippen.”

Reacties van de menners

Niet iedereen was meteen overtuigd. “Tijdens het verkennen waren sommige menners wat sceptisch,” geeft Seppe toe. “Maar na de vaardigheid kreeg ik enkel positieve reacties. Iedereen vond het parcours vlot en logisch. En over de marathon hoorde ik zelfs alleen maar lovende woorden.”
Het moment dat alle menners door zijn parcours reden, noemt hij “een kippenvelmoment”.

Leren en groeien

Na afloop blikt Seppe tevreden terug, maar ook met een kritische blik. “Ik heb geleerd om meer op mijn strepen te staan en te geloven in mijn keuzes. Als je overtuigd bent van je ontwerp, straal je dat ook uit.”

Ambities en toekomst

De eerste nationale wedstrijd als parcoursbouwer smaakt duidelijk naar meer. “Ooit wil ik graag een internationale wedstrijd bouwen, maar ik laat het rustig op me afkomen,” zegt hij nuchter. Ondertussen wil hij blijven groeien en vernieuwen. “Betere software voor tijdsopname en makkelijker vervoerbare mobiele hindernissen zouden het werk van parcoursbouwers een stuk efficiënter maken.”

“Uiteindelijk leer je van elke ervaring,” besluit Seppe. “Je moet kritisch blijven en durven iets nieuws proberen. Alleen zo blijf je beter worden in dit vak.”

Zijn eerste nationale parcours was een schot in de roos. Met zijn gevoel voor vloeiendheid, veilige lijnen en technische finesse bewees Seppe Verlee dat hij klaar is om een vaste waarde te worden in de wereld van de menwedstrijden. De toekomst van de parcoursbouw ziet er alvast veelbelovend uit.