“Sanne Melsen: met heel haar hart voor de paarden”

‘Die mail… ik had geen idee dat dit eraan zat te komen’

Sanne herinnert het zich nog alsof het gisteren was. “Ik stond in Lanaken toen mijn bazin een mail van de FEI doorgestuurd kreeg. ‘Je bent genomineerd.’ Ik dacht echt: wat? hoe? Ik heb daar nooit bij stilgestaan. Je ziet die awards elk jaar voorbij komen, maar je denkt niet: dat gaat over mij.”

De nominatie moest nog even geheim blijven, maar achter de schermen begon alles te rollen. “Terwijl ik van Rome naar huis reed, kreeg ik telefoon: ‘Je hebt gewonnen.’ Het was maandagmiddag, en plots moest ik doen alsof er niets aan de hand was. Hongkong kwam eraan, maar ik mocht het nauwelijks tegen iemand zeggen.”

‘Voor een keer zien mensen dat er méér is dan alleen de ruiter’

Voor Sanne voelt de award niet alleen als een persoonlijke erkenning, maar vooral als een spotlight op een vak dat zelden in die spotlight staat. “Het mooiste eraan is dat mensen even zien hoeveel werk erachter zit. Niet alleen van mij, maar van iedereen rond Gilles, thuis, op concours, in de hele structuur.” Ze benadrukt het meteen: “Ik hoef zelf niet in de spotlight te staan. Ik ben graag degene achter de schermen. Maar voor één keer voelt het wel heel fijn dat mensen zien wat een groom allemaal bijdraagt.”

Een toevallige ontmoeting die haar carrière veranderde

Op de vraag hoe ze bij Gilles terechtkwam, verschijnt er een glimlach. “Dat was puur geluk,” zegt ze. Ze werkte toen nog voor Yves Vanderhasselt. “Ik stond mijn paard af te werken na de Grote Prijs in Waregem. De mama van Gilles passeerde, begon te babbelen, en ik zei nog tegen haar: ‘Ik vind het eigenlijk wel knap hoe familiegericht jullie dat allemaal doen.’ Het was mijn laatste wedstrijd met Yves, ik genoot nog van elk moment. En één dag later had ik telefoon van Gilles.” Sinds september 2019 is ze er gebleven. “En ik heb nog geen seconde spijt gehad.”

Van bureaujob naar paarden: ‘Ik was altijd beter op de grond dan in het zadel’

Niet iedereen weet dat Sanne een heel andere carrière begon. “Ik heb vijf jaar op kantoor gewerkt, bij Lieven Hendrickx. Ik reed zelf wel, maar ik was altijd beter met paarden op de grond. Het groeide langzaam: wat freelance werk, wat meegaan op concours… En op een bepaald moment dacht ik: als ik het ooit wil proberen, is het nu.”

De liefde voor paarden blijkt nog altijd haar grootste drijfveer: “Als je dit doet voor de job alleen, hou je het niet vol. Het is zwaar. Je bent veel weg van huis. Je leeft op onregelmatige ritmes. Maar als je het voor de paarden doet? Dan krijg je er zó veel voor terug.”

‘Mijn ochtenden op concours: dat zijn míjn momenten’

Sanne werkt vooral op wedstrijden, omdat Gilles praktisch elke week onderweg is. En daar heeft ze een vast ritme dat haar rust geeft. “Ik geniet het meest van de ochtend. Stil, alles nog op zijn gemak. Ik kom liever wat vroeger. Je weet dat de dag druk wordt, dus dat eerste uurtje is goud waard.”

Een boodschap aan jonge mensen met een droom

Wat Sanne zou zeggen tegen jongeren die groom willen worden? “Doe het voor de juiste redenen. Doe het voor de paarden. En weet dat het zwaar is maar ook ongelooflijk belonend. Als je het écht graag doet, word je er elke dag voor beloond.”