Ook Haverklap wil je in je zee van tijd een boei aanreiken met interviews en reportages die je wellicht kunnen boeien. De volgende dagen bieden we je met regelmaat leesvoer aan via galop.be.

Constant Van Paesschen was 21 toen hij nummer 17 van de wereld was. Terwijl zijn generatiegenoten de voorbije jaren vlucht vooruit namen, miste hij de aansluiting. Hoe is het zo ver kunnen komen?

Constant Van Paesschen: ‘Een ruiter leeft in permanente cycli’

Constant Van Paesschen (25) was 21 toen hij nummer 17 van de wereld was. Hij is één van de zonen van en één van de eerste van de nieuwe lichting jonge wolven die internationaal doorbraken. Terwijl zijn generatiegenoten de voorbije jaren vlucht vooruit namen, miste hij de aansluiting. Vandaag staat hij op de 142e plaats in de wereldranglijst. Zijn vader Stanny was 19 toen hij op de Olympische Spelen in Montreal brons won. De kans dat Constant volgende jaar naar de Olympische Spelen gaat is nihil. Hoe is het zo ver kunnen komen?

Kris Van Loo

Waar en wanneer heb jij de boot gemist?

Ik heb 2014 met Ludo en Nicola Philippaerts en Niels Bruynseels de landenprijs van Rome nog gewonnen. Toen zat ik op die boot (glimlacht). Het was de periode dat ik 17e werd op de wereldranglijst. Een jaar later stopte de samenwerking met Alain Van Campenhout. We kenden enkele geweldige seizoenen, met Toscan, Taalex, Cadjanine Z, Million Dreams. Het is inherent aan onze sport en een torenhuis cliché, maar het klopt als een bus. Je valt of staat met je paarden. En als zij verdwijnen, verdwijn je ook van het toneel. Dit is inmiddels vijf jaar geleden en sindsdien laat ik me in met de opleiding van jonge paarden. Het is weer opbouwen. Er is na zeven jaar ook een einde gekomen aan de samenwerking met Van de Helle van Paul Maïs. Eveneens mooie jaren gekend. Het is telkens van nul beginnen. Gelukkig beschik ik nog over twee goede paarden van Amadine Wittouck; Vendetta Treize en zijn volle broer Verdi Treize (Diamant de Semilly). Beide paarden zijn tien jaar en kwamen bij mij toen ze vier waren. Ze sprongen dit jaar in de Global Champions League en hebben me aangenaam verrast. Samen met Isidoor vd Helle blijf ik zo aansluiting vinden bij de vijfsterren concours. En zoals in elke stal, begin je met jong talent en hoop je dat ze doorgroeien. Dat vraagt tijd en veel geduld. Het is nooit anders geweest en het zal nooit anders zijn. Het schrikt me dus niet af. Omdat ik weet dat ik terugkom.

Hoe moeilijk is het om een sportieve stap terug te zetten als je er van geproefd hebt?

Misschien is het één van mijn kwaliteiten dat ik me niet snel ongerust maak. Ik weet hoe het in elkaar zit en weet ook dat dat tijd vraagt. Het klinkt banaal, maar het duurt vier jaar voor een zesjarige tien wordt. Je kan niet verwachten dat een zesjarige over vier maand tien zal zijn. Als je met dat besef leeft, weet je dat je geduld zal beloond worden. En het is niet omdat je succesvol bent in vijfsterren, dat je nadien niet meer kan genieten van de opleiding van jongere paarden. Integendeel, met die jongeren werken en hun progressie zien, geeft ook veel voldoening. Een ruiter leeft in permanente cycli. Geroutineerde toppaarden draaien vier, vijf seizoen mee en dan begint alles weer opnieuw. Ik ga er niet flauw over doen, natuurlijk wil je permanent een handvol toppaarden waarmee je continu vijfsterren kan springen, al is dat utopie. Ik heb heel goede jonge paarden op stal en daar trek ik me aan op. En dat combineer ik met Verdi, Vendetta en Isidoor waarmee ik aansluiting vind bij de top.

Bestaat de ideale formule?

Als je één eigenaar hebt, die vervolgens zijn paarden terugtrekt, sta je van de ene dag op de andere zonder. Spreiding over meerdere eigenaars is in die zin beter, al moet je ze ook allemaal tevreden houden. Zelf kopen is het beste, al moet je daar dan weer de middelen voor hebben. Ik heb al lang een zeer goede verstandhouding met de familie Van Den Bergh van de fokkerij Van De Kapel, waar jaarlijks een 40 tal veulens geboren worden. Die vriendschap gaat terug naar de tijd van mijn grootvader. Via die weg komen er ook jonge paarden op stal. De familie Wittouck waren al klant van mijn papa. Zij hebben Verdi en Vendatta gefokt en aan mij toevertrouwd om ze op te leiden. Het resultaat mag gezien worden. Het is ook een voorbeeld van hoe lang je er over doet.

Sta je daar op je 25e wel eens bij stil? Topsport of jonge paarden?

Ik doe beiden graag. Ik denk ook dat er geen andere weg is. Tenzij je alle middelen hebt om GP paarden aan te schaffen. Ik wil topruiter op topconcours worden en de weg daarnaar verloopt via de opleiding van jonge paarden en in dat traject hoort ook de handel. Opleiding, handel en topsport zijn de drie pijlers. En ik zal altijd een lange weg moeten afleggen, want de kans dat je van een eigenaar een toppaard krijgt, is zeer klein. Ik probeer elke dag te werken aan een toekomstig toppaard, want dat blijft het ultieme. Net zoals de Olympische Spelen ook het ultieme zijn. En ondertussen investeren we in de toekomst.

Hoe moeilijk is het om een jong paard dat je wordt aangeboden, in te schatten?

Dat is misschien wel het moeilijkste aan onze job. Toscan kwam bij mij als zevenjarige en als je het eerste half jaar tegen mij had gezegd dat hij vijfsterren GP’s foutloos zou springen had ik je gek verklaard. Ik had het alleszins niet gedacht. Je moet in een paard zijn hoofd kunnen kijken en net dat is de grote moeilijkheid. Sommige paarden hebben de intrinsieke kwaliteit, maar niet de mentaliteit. Anderen gaan minder vermogen of kwaliteit hebben, maar beschikken wel over de instelling om het te doen. Van veel paarden die we vandaag kennen uit het vijfsterren circuit, zou je het nooit gedacht hebben als je ze als jong paard bezig zag. Als het paard het echt wilt doen, vindt het altijd wel een manier.

Dat op zich is al een boeiende zoektocht. Want die echte goede paarden zijn speciaal. Toscan heeft me op de sportieve kaart gezet en daar heb ik ook mee afgezien. Hij was niet braaf hoor!

Nu ja, ze moeten een sterke persoonlijkheid hebben.

Is de Ecurie Van Paesschen nog altijd een familiebedrijf?

Ik zit nog altijd bij papa en mama en zij ondersteunen mij nog. Ik moet geen stalgeld betalen (lacht). Papa is bondscoach van Mexico en heeft zijn job, maar als ik thuis train en hij ook thuis is, gebeurt dat onder zijn begeleiding. Papa is nog steeds mijn klankbord. En mama is onze logistiek manager. We doen kortom alles samen en dat verloopt goed. Al ga ik op een dag vertrekken. Wij hebben nog steeds geen binnenpiste, omdat we geen vergunning krijgen.

Ga je emigreren naar Amerika? Je lief woont daar?

Dat is geen optie en dat weet ze. Misschien komt zij in de zomer naar Europa en ga ik in de winter naar Florida? Dat is nu niet aan de orde, al zou dat een mogelijkheid kunnen zijn. Nu ga ik in de winter twee maand naar Oliva, waarom geen drie maand naar Wellington? Het is een denkpiste.

Met Verdi Treize en Vendatta Treize sprong je dit jaar regelmatig in de Global Champions League, nog niet in de GP’s. Waar staan die broers volgend jaar?

Ze zijn nog maar tien jaar en maakten dit jaar kennis met vijfsterren. In de GCT GP van Londen waren we wel foutloos. Wat ik dit jaar gezien heb, is veelbelovend voor volgend jaar. Het is nog niet officieel bevestigd, al zou ik ook volgend jaar deel uitmaken van het Team Chantilly. Paarden moeten ook kansen krijgen en dankzij de GCT lukt dat. Ik heb vorig jaar geen potten gebroken, ik heb wel aangetoond dat de drie paarden, ik reken Isidoor vd Helle er ook bij, niet misstaan in dat circuit. Ik ben blij waar ik vandaag sta en verwacht om de draad van vijf jaar geleden op te pikken.

Als jij in de zomer niet naar Tokio gaat, wie gaat er dan wel?

De drie Belgen die in actie gaan komen? We moeten al rekening houden met de fitheid en gezondheid van de paarden. Kijk naar de EK ploeg? Daar vielen ook twee paarden uit. Als we daar abstractie van maken en veronderstellen dat alle paarden fit to compete zijn, denk ik aan Jos Verlooy met Igor, een topcombinaties. En dan heb je Gregory Wathelet, omdat hij zo cool is. Ik praatte daarstraks over de instelling van het paard, ook de ruiter heeft de juiste instelling nodig en dan kan je niet omheen Gregory. Hij heeft de instelling en mentaliteit om het koudweg af te maken. En dat is belangrijk op het cruciaal moment.

Wie maakt het meeste kans om kampioen te worden? Anderlecht of de jumpingruiters in Tokio?

Anderlecht sowieso niet. Het zal al moeilijk worden om play off 1 te halen. Ja ik ben nog steeds supporter, al is het droevig. Supporter blijf je in goed en slechte dagen. Ik reed eens een wedstrijd, met een paard van mijn papa. We gingen die avond naar Anderlecht kijken en mijn papa zei ‘zie maar dat je een punt tijd hebt, anders geraken we nooit op tijd in Anderlecht’. Echt gebeurd! Lang geleden hoor. Nu zou ik dat punt niet pakken (lacht). Het is een catastrofe. Vorig jaar was niet goed, dit jaar is het nog slechter. Het bestuur blijft spreken over het DNA van Anderlecht, al zie ik daar niks van op het veld. Er schort duidelijk iets aan het management en de keuzes die gemaakt zijn. Als Anderlecht een sportstal zou zijn, sprong het geen vijfsterren.

DIT ARTIKEL VERSCHEEN IN HAVERKLAP OP 19 DECEMBER 2019.
MEER PAARDENNIEUWS ZOALS DIT LEZEN? KLIK DAN HIER OM JE TE ABONNEREN OP HAVERKLAP.