Twee jaar geleden lieten we Gilles Thomas al eens opdraven voor het jaaroverzicht. Hij was toen twee jaar profruiter. Zijn eerste jaar viel in het water door covid. In zijn tweede jaar ambieerde de Belgisch kampioen een selectie in een 5* landenprijs. Hij sprong er drie, waarvan hij er twee won, onder andere in Barcelona, nota bene de finale van de landencompetitie. Alsof dat nog niet voldoende was, won Thomas in Hickstead zijn eerste 5* GP en werd hij derde in de Spruce Meadows Masters. Gilles Thomas was 24 en sloot het jaar af als 27e van de wereldranglijst. Dit jaar had Gilles Thomas zijn zinnen gezet op het BK en de Olympische Spelen. Check, check. Succes kent vele vaders, één van de reden waarom Gilles Thoams zo succesvol is, is dat hij eerlijke analyses maakt. Zoals over de Olympische Spelen: ‘Ermitage sprong tot dan louter op zijn talent en had zich nog nooit moeten inzetten of inspannen om foutloos te springen. En ik kon daarop teren. Foutloos springen was vanzelfsprekend voor Ermitage. Het was gemakkelijk rijden zo. Ook in de kwalificaties van Parijs. In de finales was het niet meer zo vanzelfsprekend en dat heeft ons verrast. Plots moest Ermitage zich inspannen en moest ik hem ondersteunen. Dat was nieuw voor ons en verklaart die twee springfouten.’
Als we naar je palmares van de voorbije 2 jaar kijken, ligt de eerste vraag voor de hand: heb jij inmiddels alles afgevinkt?
Er staat nog veel op mijn bucketlist. De wereldbeker van Mechelen winnen bijvoorbeeld. En Aken springen. Dat lijkt me ook magisch en mythisch. ...
